1870 களில் ஒரு நவம்பர் இரவு, பழம்பெரும் ரஷ்ய எழுத்தாளர் ஃபியோடர் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி (நவம்பர் 11, 1821-பிப்ரவரி 9, 1881) ஒரு கனவில் வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை கண்டுபிடித்தார் -( அல்லது, குறைந்தபட்சம்,) அவரது இறுதி சிறுகதையின் கதாநாயகன். “The Dream of a Queer Fellow” என்ற தலைப்பில் முதன்முதலில் முழுக்க முழுக்க வெளிப்படுத்தும் A Writer’s Diary ( பொது நூலகம் ) இல் வெளிவந்த இந்த பகுதி, பின்னர் The Dream of a Ridiculous Man என்ற பெயரில் தனித்தனியாக வெளியிடப்பட்டது , இது தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் 1864 நாவலில் உள்ளதைப் போன்ற கருப்பொருள்களை ஆராய்கிறது. முதல் உண்மையான இருத்தலியல் நாவலாகக் கருதப்படும் அண்டர்கிரவுண்டிலிருந்து குறிப்புகள் . “பொய்க்குள் இருக்கும் உண்மைதான் நல்ல புனைகதை” என்ற ஸ்டீபன் கிங்கின் கூற்றுக்கு உண்மையாக இருக்கிறது .இந்த கதை தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் தனிப்பட்ட ஆன்மீக மற்றும் தத்துவ வளைவுகளை அசாதாரண தெளிவுடன் வெளிச்சம் போட்டு காட்டுகிறது – ஒருவேளை அவருடைய பிற வெளியிடப்பட்ட படைப்புகளை விட அதிகமாக இருக்கலாம். வாழ்க்கையின் அர்த்தத்துடன் டால்ஸ்டாயின் சண்டைக்கும் பிலிப் கே. டிக்கின் மாயத்தோற்ற விளக்கத்திற்கும் இடையில் அதன் இதயத்தில் உள்ள சிந்தனை எங்கோ விழுகிறது .
கதை சொல்பவர் செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கின் தெருக்களில் “ஒரு இருண்ட இரவில் அலைந்து திரிவதில் இருந்து கதை தொடங்குகிறது, மற்றவர்கள் அவரை தனது வாழ்நாள் முழுவதும் எப்படி கேலி செய்தார்கள் என்ற “பயங்கரமான வேதனையுடன்” இரண்டு தெருக்களில் நடந்து கொண்டிருந்தார். எதுவும் முக்கியமில்லை. அவர் பளபளப்பான வானத்தை உற்று நோக்குகிறார், ஒரு தனியான சிறிய நட்சத்திரத்தைப் பார்த்து, தற்கொலை செய்துகொள்வதைப் பற்றி சிந்திக்கிறார்; இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு, அவர் வறுமையில் இருந்த போதிலும், அதே நோக்கத்துடன் அவர் ஒரு “சிறந்த ரிவால்வர்” வாங்கினார், ஆனால் துப்பாக்கி அவரது டிராயரில் இருந்தது. திடீரென்று, அவர் நட்சத்திரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில், சுமார் எட்டு வயது சிறுமி, கந்தலான ஆடைகளை அணிந்த, துயரம் படிந்த முகத்துடன், அவரது கையைப் பிடித்து, அவரது உதவியை வெளிப்படையாகக் கேட்கிறாள். ஆனால் வாழ்க்கையில் ஏமாற்றமடைந்த கதாநாயகன், அவளை விரட்டிவிட்டு, குடிபோதையில் இருக்கும் வயதான கேப்டனுடன் சேர்ந்து வாழும் தனது மோசமான அறைக்குத் திரும்புகிறான்.
அவர் தனது வாழ்க்கையை முடித்துக்கொள்வதைப் பற்றி நாற்காலியில் இருந்து சிந்திக்கும் போது, அவர் சிறுமியின் உருவத்தால் வேட்டையாடப்படுவதைக் காண்கிறார், இது அவரது நீலிச மனநிலையை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. தஸ்தாயெவ்ஸ்கி எழுதுகிறார்:
அன்று இரவு என்னை நானே சுட்டுக் கொள்வேன் என்று எனக்கு நிச்சயமாகத் தெரியும், ஆனால் நான் எவ்வளவு நேரம் மேஜையில் அமர்ந்திருப்பேன் – அது எனக்குத் தெரியாது.நான் நிச்சயமாக என்னை சுட்டுக் கொன்றிருக்க வேண்டும்,
நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்: இது எனக்கு ஒரே மாதிரியாக இருந்தாலும், நான் வலியை உணர்ந்தேன், உதாரணமாக.யாராவது என்னைத் தாக்கினால், நான் வலியை உணர வேண்டும்.தார்மீக அர்த்தத்தில் சரியாக: மிகவும் பரிதாபகரமான எதுவும் நடந்தால், வாழ்க்கையில் எல்லாமே எனக்கு ஒரே மாதிரியாக மாறுவதற்கு முன்பு நான் செய்ததைப் போலவே நான் பரிதாபப்படுவேன்.நான் சற்று முன்பு பரிதாபப்பட்டேன்: நிச்சயமாக, நான் ஒரு குழந்தைக்கு தவறாமல் உதவியிருப்பேன். அப்போது என் மனதில் தோன்றிய ஒரு யோசனைதான் காரணம்.அவள் என்னை இழுத்து என்னை அழைக்கும் போது நான் ஏன் சிறுமிக்கு உதவவில்லை?, திடீரென்று ஒரு கேள்வி என் முன் எழுந்தது, அதற்கு என்னால் பதிலளிக்க முடியவில்லை.கேள்வி சும்மா இருந்தது;ஆனால் அது என்னை கோபப்படுத்தியது.இன்றிரவே எனக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பேன் என்று நான் ஏற்கனவே முடிவு செய்திருந்தால், முன்பை விட இப்போது உலகில் உள்ள அனைத்தும் எனக்கு ஒரே மாதிரியாக இருக்க வேண்டும் என்ற எனது முடிவில் நான் கோபமடைந்தேன்.இது எனக்கு ஒரே மாதிரியாக இல்லை என்று நான் ஏன் உணர்ந்தேன், சிறுமியின் மீது பரிதாபப்பட்டேன்?நான் அவளிடம் மிகவும் பரிதாபப்பட்டதை நான் நினைவில் வைத்திருக்கிறேன்: என் சூழ்நிலையில் விசித்திரமான மற்றும் நம்பமுடியாத வலியை நான் உணர்ந்தேன்.
நான் இன்னும் ஒரு மனிதனாக இருந்து, மறைக்குறியீடாக மாறாமல், மறைக்குறியீடாக மாற்றப்படும் வரை, நான் உயிருடன் இருந்தேன், அதனால் என் செயல்களுக்காக நான் கஷ்டப்படலாம், கோபப்படலாம், அவமானம் அடையலாம் என்பது தெளிவாகத் தோன்றியது.மிகவும் நல்லது.ஆனால் நான் தற்கொலை செய்து கொண்டால், உதாரணமாக, இன்னும் இரண்டு மணி நேரத்தில், எனக்கு பெண் என்ன, அவமானம் அல்லது பூமியில் உள்ள எதற்கும் நான் கவலைப்பட போவதில்லை?நான் ஒரு மறைக்குறியீடாக, முழுமையான பூஜ்ஜியமாக இருக்கப் போகிறேன்.நான் விரைவில் இல்லாமல் போய்விடுவேன், அதனால் எதுவும் இருக்காது என்ற என் உணர்வு, அந்தப் பெண்ணின் மீதான என் பரிதாப உணர்வையோ அல்லது நான் செய்த இழிவான செயல்களுக்காக என் அவமான உணர்வையோ சிறிதும் பாதிக்கவில்லை ?
தார்மீகத்திலிருந்து, அவர் இருத்தலுக்குள் செல்கிறார்:
வாழ்க்கையும் உலகமும் என்னைச் சார்ந்தது என்பது எனக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்தது.உலகம் எனக்காக மட்டுமே இருந்தது என்று கூட சொல்லலாம்.என்னை நானே சுட்டுக் கொள்ள வேண்டும், அப்போது எனக்கு உலகமே இருக்காது.எனக்குப் பிறகு உண்மையில் யாருக்கும் எதுவும் இருக்காது என்று குறிப்பிடாமல், என் உணர்வு அழிந்தவுடன், முழு உலகமும் ஒரு மாயத்தோற்றம் போல, என் உணர்வின் ஒரு பகுதியாக மட்டுமே அழிந்துவிடும், மேலும் முற்றிலும் ஒழிக்கப்படும். ஒருவேளை இந்த உலகம் மற்றும் இந்த மனிதர்கள் அனைவரும் நான் மட்டுமே தனித்திருக்கிறேன் .
“இந்தப் புதிய, திரண்டிருக்கும் கேள்விகளை” பார்த்துக்கொண்டு, சுதந்திரம் என்றால் உண்மையில் என்ன அர்த்தம் என்பதைப் பற்றிய சிந்தனையில் மூழ்குகிறார் . வாழ்க்கையின் அர்த்தம் பற்றிய ஜான் கேஜின் புகழ்பெற்ற பழமொழியை நினைவுபடுத்தும் ஒரு பத்தியில் – “ஏன் இல்லை. இங்கே தான்.” – மற்றும் ஜார்ஜ் லூகாஸின் கூற்று “வாழ்க்கை காரணத்திற்கு அப்பாற்பட்டது” என்று தஸ்தாயெவ்ஸ்கி தனது கதாநாயகன் மூலம் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் தருவது வாழ்க்கையே என்று அறிவுறுத்துகிறார்:
ஒரு விசித்திரமான கருத்து திடீரென்று எனக்கு தோன்றியது.நான் முன்பு சந்திரனில் அல்லது செவ்வாய் கிரகத்தில் வாழ்ந்திருந்தால், நான் மிகவும் அவமதிப்பு மற்றும் அவமானத்திற்கு ஆளாகியிருந்தால், சில நேரங்களில் ஒரு கனவில் அல்லது ஒரு கனவில் மட்டுமே அதை கற்பனை செய்ய முடியும், பின்னர் நான் பூமியில் என்னைக் கண்டுபிடித்து இன்னும் ஒரு நனவைக் காப்பாற்றினால். மற்ற கிரகத்தில் நான் என்ன செய்தேன், அதுமட்டுமல்லாமல், நான் தற்செயலாக திரும்பி வரமாட்டேன் என்று எனக்குத் தெரிந்தால், நான் பூமியிலிருந்து சந்திரனைப் பார்த்தால் – அது எனக்கு ஒரே மாதிரியாக இருக்குமா இல்லையா?என் செயலுக்காக நான் வெட்கப்படுவேனா இல்லையா?கேள்விகள் சும்மாவும் பயனற்றதாகவும் இருந்தன, ஏனென்றால் ரிவால்வர் ஏற்கனவே என் முன் கிடந்தது, இது நிச்சயமாக நடக்கும் என்று நான் அறிந்தேன்: ஆனால் கேள்விகள் என்னை ஆத்திரமடையச் செய்தன.இதை முதலில் தீர்க்காமல் என்னால் இப்போது இறக்க முடியாது.ஒரு வார்த்தையில், அந்த சிறுமி என்னை காப்பாற்றினாள்.
அவர் இதைப் பற்றி சிந்திக்கும்போது, கதாநாயகன் ஈஸி நாற்காலியில் தூங்குகிறார், ஆனால் அது விழித்திருக்கும் கனவுகளின் தரம் கொண்ட தூக்கம் . பல அற்புதமான அரை-புறக்கணிப்புகளில் ஒன்றில், தஸ்தாயெவ்ஸ்கி நாம் ஏன் கனவு காண்கிறோம் என்ற நித்திய கேள்வியை உற்று நோக்குகிறார் :
கனவுகள் மிகவும் விசித்திரமானவை.ஒரு விஷயம் திகிலூட்டும் தெளிவுடன் தோன்றும், விவரங்கள் நகைகள் போல நேர்த்தியாக அமைக்கப்பட்டுள்ளன, நீங்கள் மற்றொன்றின் மேல் குதிக்கும்போது, நீங்கள் அதை கவனிக்காதது போல் – இடம் மற்றும் நேரம், உதாரணமாக.கனவுகள் மனதின் வேலையல்ல, ஆசையினால் உண்டானவை, தலையினால் அல்ல, இதயத்தின் வேலை என்று தோன்றுகிறது… கனவில் புரியாத விஷயங்கள் நடக்கின்றன.உதாரணமாக, என் சகோதரர் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இறந்துவிட்டார்.சில நேரங்களில் நான் அவரை ஒரு கனவில் பார்க்கிறேன்: அவர் என் விவகாரங்களில் பங்கேற்கிறார், நாங்கள் மிகவும் உற்சாகமாக இருக்கிறோம், அதே நேரத்தில் நான், என் கனவு தொடரும் எல்லா நேரங்களிலும், என் சகோதரர் இறந்து புதைக்கப்பட்டார் என்பதை நன்கு அறிந்திருக்கிறேன்.அவர் இறந்துவிட்டாலும், இன்னும் என் அருகில் இருப்பதில் நான் ஏன் ஆச்சரியப்படவில்லை?ஏன் என் மனம் அதையெல்லாம் அனுமதிக்கிறது?
இந்த விசித்திரமான நிலையில், கதாநாயகன் தனது ரிவால்வரை எடுத்து அவன் முதலில் தன்னைச் சுட நினைத்த இடத்தில் அவனது தலையை தவிர்த்து. தன் இதயத்தில் சுட்டிக் காட்டுவதாகக் கனவு காண்கிறான் –
ஓரிரு வினாடிகள் காத்திருந்த பிறகு, அவனது கனவு-தன்னை விரைவாக தூண்டுகிறது.பின்னர் குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று நடக்கிறது:
நான் எந்த வலியையும் உணரவில்லை, ஆனால் அந்த அறிக்கையுடன், எனக்குள் இருந்த அனைத்தும் வலிப்பு அடைந்து, அனைத்தும் திடீரென அணைந்துவிட்டதாக எனக்குத் தோன்றியது.அது என்னைப் சுற்றி பயங்கரமாக கருப்பாக இருந்தது.நான் குருடனாகவும் உணர்ச்சியற்றவனாகவும் ஆனேன், கடினமான ஏதோ ஒன்றில் என் முதுகில் படுத்துக் கொண்டேன்.என்னால் எதையும் பார்க்க முடியவில்லை, என்னால் எந்த ஒலியையும் எழுப்ப முடியவில்லை.மக்கள் நடந்து வந்து என்னைப் பற்றி சத்தம் போட்டனர்: கேப்டனின் பாஸ் குரல், வீட்டு உரிமையாளரின் அலறல்… திடீரென்று ஒரு இடைவெளி ஏற்பட்டது.நான் மூடிய சவப்பெட்டியில் கொண்டு செல்லப்படுகிறேன்.சவப்பெட்டி ஊசலாடுவதை உணர்கிறேன், அதைப் பற்றி யோசிக்கிறேன், திடீரென்று முதல்முறையாக நான் இறந்துவிட்டேன், இறந்துவிட்டேன் என்ற எண்ணம் என்னைத் தாக்கியது.நான் அதை அறிவேன், அதில் சந்தேகமில்லை;என்னால் பார்க்கவோ நகரவோ முடியாது, அதே நேரத்தில் நான் உணர்கிறேன், சிந்திக்கிறேன்.ஆனால் நான் விரைவில் அதனுடன் சமரசம் செய்துகொள்கிறேன், வழக்கம் போல் ஒரு கனவில் நான் கேள்வியின்றி யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.
இப்போது நான் பூமியில் புதைக்கப்பட்டிருக்கிறேன்.ஒவ்வொருவரும் என்னை விட்டு வெளியேறுகிறார்கள், நான் தனியாக இருக்கிறேன், மிகவும் தனியாக இருக்கிறேன்.நான் அசையவில்லை… நான் அங்கேயே கிடந்தேன் – சொல்ல விசித்திரமானது – நான் எதையும் எதிர்பார்க்கவில்லை, இறந்த மனிதனிடம் எதிர்பார்ப்பதற்கு எதுவும் இல்லை என்பதை கேள்வியின்றி ஏற்றுக்கொண்டேன்.ஆனால் ஈரமாக இருந்தது.ஒரு மணிநேரம், சில நாட்கள் அல்லது பல நாட்கள் – எவ்வளவு நேரம் கடந்தது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.திடீரென்று, மூடியிருந்த என் இடது கண்ணில், கல்லறையின் மேல் வழியாக கசிந்த ஒரு துளி நீர் விழுந்தது.ஒரு நிமிடத்தில் மற்றொன்று விழுந்தது, பின்னர் மூன்றாவது, மற்றும் பல, ஒவ்வொரு நிமிடமும்.திடீரென்று, ஆழ்ந்த கோபம் என் இதயத்தில் எரிந்தது, திடீரென்று என் இதயத்தில் நான் உடல் வலியை உணர்ந்தேன்.’இது என் காயம்,’ நான் நினைத்தேன்.’அங்கே நானே சுட்டுக் கொண்டேன்.புல்லட் இருக்கு.’அந்த நேரமெல்லாம் என் மூடிய கண்ணில் நீர் சொட்டுகிறது. ஏனென்றால் நான் அசையாமல் இருந்தேன், என் மனம் சொல்கிறது
“நீ யாராக இருந்தாலும், நீயாக இருந்தால், இப்போது நடக்கும் காரியங்களை விட புத்திசாலித்தனமான நோக்கம் இருந்தால், அது இங்கேயும் இருக்கட்டும்.ஆனால் என் முட்டாள்தனமான தற்கொலைக்கு நீ என்னைப் பழிவாங்கினால், மேலும் இருப்பின் அநாகரீகம் மற்றும் அபத்தத்தால் அறிந்துகொள், எனக்கு ஏற்படக்கூடிய எந்த சித்திரவதையும், மில்லியன் கணக்கான மக்கள் கூட நான் அமைதியாக உணரும் அவமதிப்புடன் ஒப்பிட முடியாது. .”
நான் கூக்குரலிட்டு அமைதியாக இருந்தேன்.ஆழ்ந்த மௌனம் ஒரு நிமிடம் நீடித்தது.இன்னும் ஒரு துளி கூட விழுந்தது.ஆனால் ஒரு நொடியில் எல்லாம் தவறாமல் மாறிவிடும் என்பதை நான் அறிந்திருந்தேன், முடிவில்லாமல், உறுதியாக நம்பினேன்.திடீரென்று என் கல்லறை திறக்கப்பட்டது.அது திறக்கப்பட்டு திறக்கப்பட்டதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் எனக்குத் தெரியாத சில இருளால் நான் அழைத்துச் செல்லப்பட்டேன், நாங்கள் விண்வெளியில் இருந்தோம்.திடீரென்று, நான் பார்த்தேன்.அது ஆழ்ந்த இரவு;ஒருபோதும், அத்தகைய இருள் இருந்ததில்லை!நாம் விண்வெளியில் சுமந்து ஏற்கனவே பூமியிலிருந்து வெகு தொலைவில் இருந்தோம்.என்னை வழிநடத்திய அவரிடம் நான் எதுவும் கேட்கவில்லை.நான் பெருமைப்பட்டுக் காத்திருந்தேன்.நான் பயப்படவில்லை என்று உறுதியளித்தேன், நான் பயப்படவில்லை என்பதை நினைத்து என் இதயம் பேரானந்தத்தால் உருகியது.நாங்கள் எவ்வளவு நேரம் விண்வெளியில் விரைந்தோம் என்பது எனக்கு நினைவில் இல்லை, அதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவில்லை.நீங்கள் இடத்தையும் நேரத்தையும் வாழ்க்கை மற்றும் மனதின் விதிகளையும் தாண்டிச் செல்லும்போது இது எப்போதும் ஒரு கனவில் நடந்தது.
அடர்ந்த இருளில், அவர் ஒரு நட்சத்திரத்தைப் பார்க்கிறார் – சிறுமியை விரட்டுவதற்கு முன்பு அவர் பார்த்த அதே சிறிய நட்சத்திரம். கனவு தொடரும் போது, கதாநாயகன் சைகடெலிக் போதைப் பயணங்களின் போது அல்லது ஆழ்ந்த தியான நிலைகளில் அனுபவிப்பதைப் போன்ற ஒரு வகையான ஆழ்நிலையை விவரிக்கிறார்:
திடீரென்று ஒரு பரிச்சயமான ஆனால் மிக அதிகமான உணர்ச்சி என்னை உலுக்கியது.நான் எங்கள் சூரியனைப் பார்த்தேன்.அது நமது பூமியைத் தோற்றுவித்த நமது சூரியனாக இருக்க முடியாது என்பதையும், நாம் எல்லையற்ற தூரத்தில் இருக்கிறோம் என்பதையும் நான் அறிந்தேன், ஆனால் எப்படியோ அது நம்முடைய சூரியனைப் போலவே, அதன் நகலையும் இரட்டிப்பாகவும் இருப்பதை நான் உணர்ந்தேன்.ஒரு இனிமையான மற்றும் நகரும் மகிழ்ச்சி என் உள்ளத்தில் பேரானந்தமாக எதிரொலித்தது.என்னைப் பெற்றெடுத்த அதே ஒளியின் அன்பான ஒளியின் சக்தி, என் இதயத்தைத் தொட்டு, அதை உயிர்ப்பித்தது, என் மரணத்திற்குப் பிறகு முதல் முறையாக நான் பழைய வாழ்க்கையை உணர்ந்தேன்.
அவர் வேறொரு உலகில் தன்னைக் காண்கிறார், எல்லா வகையிலும் பூமியைப் போன்றது, “எல்லாம் விடுமுறையுடன் பிரகாசமாகத் தோன்றியது, ஒரு பெரிய மற்றும் புனிதமான வெற்றியுடன், இறுதியாக அடையப்பட்டது” – “சூரியனின் குழந்தைகள்” நிறைந்த ஒரு உலகம், மகிழ்ச்சியான மக்கள், கண்கள் “பிரகாசித்தவர்கள்” ஒரு பிரகாசமான பிரகாசத்துடன்” மற்றும் யாருடைய முகங்கள் “ஞானத்தினாலும், ஒரு குறிப்பிட்ட உணர்வோடும், அமைதியுடன் நிறைவுற்றது.”கதாநாயகன் கூச்சலிடுகிறான்:
ஓ, உடனடியாக, அவர்களின் முகங்களின் முதல் பார்வையில் நான் எல்லாவற்றையும் புரிந்துகொண்டேன்!
“இது ஒரு கனவு மட்டுமே” என்று ஒப்புக்கொண்ட அவர், “அந்த அழகான மற்றும் அப்பாவி மக்களின் அன்பின் உணர்வு” மிகவும் உண்மையானது மற்றும் அவர் பூமியில் விழித்திருக்கும் வாழ்க்கைக்கு கொண்டு சென்றது என்று வலியுறுத்துகிறார். விடியற்காலையில் தனது நாற்காலியில் விழித்த அவர், வாழ்க்கைக்கான நன்றியுணர்வுடன் புதிதாகக் கூச்சலிடுகிறார்:
ஓ, இப்போது – வாழ்க்கை, வாழ்க்கை!நான் என் கைகளை உயர்த்தி நித்திய சத்தியத்தை அழைத்தேன், அழைக்கவில்லை, ஆனால் அழுதேன்.பேரானந்தம், விவரிக்க முடியாத பேரானந்தம் என் எல்லா இருப்பையும் உயர்த்தியது.ஆம் வாழ…
தஸ்தாயெவ்ஸ்கி, வாழ்க்கையின் பகிரப்பட்ட சாராம்சம், மகிழ்ச்சி மற்றும் கருணை ஆகியவற்றின் பொதுவான வெற்றியைப் பற்றிய அவரது கதாநாயகனின் பிரதிபலிப்புடன் முடிக்கிறார்:
அனைவரும் ஒரே இலக்கை நோக்கிச் செல்கிறார்கள், குறைந்த பட்சம் அனைவரும் ஒரே குறிக்கோளை விரும்புகின்றனர், புத்திசாலி முதல் மிகக் குறைந்த கொலைகாரன் வரை, ஆனால் வெவ்வேறு வழிகளில் மட்டுமே. இது ஒரு பழைய உண்மை, ஆனால் அதில் புதியது உள்ளது: என்னால் வெகுதூரம் வழிதவற முடியாது. நான் உண்மையைப் பார்த்தேன். பூமியில் வாழும் திறனை இழக்காமல், மனிதர்கள் அழகாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருக்க முடியும் என்பதை நான் பார்த்தேன், அறிவேன். நான் செய்ய மாட்டேன், தீமை என்பது மனிதர்களின் இயல்பான நிலை என்று என்னால் நம்ப முடியவில்லை… நான் உண்மையைப் பார்த்தேன், நான் அதை என் மனத்தால் கண்டுபிடிக்கவில்லை. நான் பார்த்தேன், பார்த்தேன், அவளுடைய உயிருள்ள உருவம் என்றென்றும் என் உள்ளத்தை நிரப்பியது. அவள் ஆண்களுக்குள் இல்லை என்பதை என்னால் நம்ப முடியாத அளவுக்கு முழுநிறைவான பரிபூரணத்தில் நான் அவளைப் பார்த்தேன். பிறகு நான் எப்படி வழிதவற முடியும்? … நான் பார்த்தவற்றின் உயிரோட்டமான உருவம் எப்போதும் என்னுடன் இருக்கும், மேலும் என்னை எப்போதும் திருத்தும் மற்றும் வழிநடத்தும். ஓ, நான் வலுவாகவும், புத்துணர்ச்சியுடனும் இருக்கிறேன், ஆயிரம் ஆண்டுகள் கூட என்னால் தொடர முடியும்.
